Πέμπτη 17 Οκτωβρίου 2013

ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΖΟΝΤΑΣ ΤΗ ΦΥΣΗ ΜΑΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΥΨΙΣΤΟΥΣ

Οι πρόγονοί μας είναι ζωντανοί!

του Γιώργου Βεργιάννη

Η φιλοσοφική διανόηση, κοσμείται από τέσσερις ύψιστους. Με την έννοια των διανοητικών ικανοτήτων. Ο Αναξίμανδρος, ο Πυθαγόρας, ο Ηράκλειτος, και ο Παρμενίδης. Όλοι τους είναι προσωκρατικοί ασφαλώς.
Η τοποθέτηση γίνεται με χρονολογική σειρά.

Ως προς το γέννημα προσδιορίζεται ο Αναξίμανδρος, ως προς το φαίνεσθαι ο Πυθαγόρας, ως προς το γίγνεσθαι ο Ηράκλειτος και ως προς το όντως εστί ο Παρμενίδης.

Κατά συνέπεια, ακριβώς επειδή αγγίζουν τέσσερα επίπεδα βάθους σκέψεως, με
βάση αυτόν τον προσδιορισμό, θα επιχειρήσω μια τρόπον τινά επέκταση στην σύγχρονη εποχή και στην ιδιοσυχνότητα των πραγμάτων.

Ο Αναξίμανδρος, προσδιορίζει την αρχή της ενέργειας που εν προκειμένω είναι η φωτιά, η μεταβλητικότητα και η εξελικτικότητα των ειδών με βάση την εντροπία. Παράλληλα, υπάρχει προσδιορισμός ως προς των πυρήνα αυτών, που είναι η αδικία και ο θάνατος. Το δε σημαντικότερο όλων είναι η γέννηση.

Ο Πυθαγόρας προσδιορίζει τη γέννηση,  που είναι η αρμονία και μέσα από αυτήν τελικώς το μαθηματικό λόγο της φύσης των πραγμάτων.
Η θεωρία του κατά κάποιο τρόπο κλονίζεται, όταν προκύπτει ο άρρητος αριθμός του βάθους. Η αρμονία τελικώς είναι φαινόμενο, φαινομενική, η δε  θεωρία του, φαινομενολογία.

Ο Ηράκλειτος από την άλλη, που τα εξετάζει αυτά, κραυγάζει από την Έφεσο. Το χάος είναι που δημιουργεί, η ειρήνη των ομοίων θανατώνει. Πίσω όμως από το χάος υπάρχει η κρυμμένη αρμονία και ο λόγος. Όλα τ' άλλα είναι ευσεβείς πόθοι των δειλών, των ματαιόδοξων και των αχρείων, του λαουτζίκου του ευτελούς που φοβάται ν’ αντικρίσει την πραγματικότητα όπως φοβούνται τον ήλιο τα σκουλήκια.

Ο Παρμενίδης, μ ένα κορυφαίο κείμενο, συμβιβάζει κατά μια έννοια, αλλά και ξεκαθαρίζει τα πράγματα. Μ’ ένα κείμενο το οποίο κατά τη γνώμη μου, θα έπρεπε να είναι βιβλίο – φάρος για την ανθρωπότητα.
Προβαίνει στον ιστορικό διαχωρισμό του ΕΙΝΑΙ από το ΦΑΙΝΕΣΘΑΙ, την γνώμη και την αλήθεια.
Τα πράγματα φαίνονται όπως φαίνονται, κάτω από τα πέπλα, οδηγούμαστε όμως στον βαθύτερο πυρήνα τους, δηλαδή, στο τι είναι αυτό που είναι.

Όλοι τους αρχή έχουν το θάνατο, γεγονός που επικεντρώνει ο Πλάτων λέγοντας εκείνο το περίφημο «η φιλοσοφία εστί σπουδή θανάτου», όπως κι ο Αριστοτέλης, που προάγει την έννοια της ωφελιμότητας.

Ο πρόδρομος Σωκράτης,  θα κρατήσει το στόμα του κλειστό σαν σφίγγα και δεν θα μιλήσει. Σφίγγοντας τα δόντια, θα δαγκώσει τα καπούλια μιας κοιμισμένης και εντελώς διεφθαρμένης πολιτείας, η οποία και θα τον σκοτώσει.
Ο μέγας είρων αιρετικός, μαζί με τον Αντισθένη, τον ηγέτη της κυνικής σχολής, φωνάζει: Τι είναι αυτά που λέτε; Ξέρετε μωρέ, όταν ανοίγετε το στόμα σας τι λέτε;

Εδώ λοιπόν βλέπουμε την βασική φιλοσοφία την προσωκρατική.
Ερχόμενοι στο σημείο μηδέν από το πλην, το οποίο σημείο μηδέν είναι ο Σωκράτης, διασταλτικά και προς την αρχή της παρακμής που είναι προπομποί, Πλάτωνας και Αριστοτέλης. Με τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη,  ξεκινάει η οικοδόμηση του μαυσωλείου της σκεπτόμενης Αθήνας, εκεί που η διαίσθηση γίνεται αίσθηση και η γήτευση μεταβάλλεται λαμπροειδώς σε τέχνη.
Ας πάμε όμως πίσω, στους παλαιότερους, στους 4 Ύψιστους προσωκρατικούς, στον Αναξίμανδρο, στον Πυθαγόρα, στον Ηράκλειτο και στον Παρμενίδη.


Κατά τον Αναξίμανδρο, λύση για καλύτερη ζωή, είναι η καταπολέμηση της αδικίας, της έλλειψης δηλαδή του δίκαιου που υπάρχει στη φύση. Αντιμετωπίζοντας αυτό, ο άνθρωπος τελικώς, ξεπερνάει το Θεό καθήμενος στα δεξιά του, αφού έχει δώσει εξετάσεις επιτυχώς. Γιατί με την καταπολέμηση της αδικίας,
ο άνθρωπος γίνεται αθάνατος.
Αυτή πρέπει να είναι η κατεύθυνσή του.

Ο Πυθαγόρας δείχνει να συμφωνεί, προάγοντας την αρχιτεκτονική της αρμονίας με παν μέσον, ακόμα και μέσα από ένα πυρήνα μυστικοπαθών που κουβεντιάζουν βράδυ μεταξύ τους.
Κατά κάποιον τρόπο, η αρχή των Ιλουμινάτι θα έλεγα, οι οποίοι συμφωνούν να μη ρίχνουν στα γουρούνια τα διαμάντια, γιατί θα τα αποπατήσουν. Αν τα γουρούνια θα τον κάψουν ή θα τον σκοτώσουν, καμία απολύτως σημασία δεν έχει.

Τα ίδια περιμένουν και τον Ηράκλειτο από τους λυσσασμένους σκύλους, αλλά είναι αδύνατον να μην σταθεί κάποιος σε ένα αφιερωμένο επίγραμμα από έναν  οπαδό του, που λέει:
«Τι με τραβολογάτε άθλιοι, δεν νοιάστηκα για εσάς αλλά για κάποιον άλλο, ο άνθρωπος αυτός αξίζει μυριάδες τρεις ενώ οι αμέτρητοι εσείς δεν φτουράτε ούτε έναν».

Ο Παρμενίδης διατηρεί μια ήπια σιωπή, προάγοντας την αλήθεια μέσα από την πλάνη. Υπάρχει ένα σχέδιο, η ζωή είναι ένα παραμύθι, όπου αν το απομυθοποιήσεις καταλήγεις σε μια μαύρη τρύπα. Για να καταλήξεις όμως στην άσπρη πέτρα, στο δαχτυλίδι της φιλοσοφίας, μάθε να ξεχωρίζεις το είναι από το φαίνεσθαι μέσα από το λόγο.
Το λόγο σαν αίτιο και ομιλία, όπου μέσα από αυτόν προκύπτει η βαθύτερη αλήθεια, άνευ της εξέτασης του οποίου (λόγου) και της εγκαθίδρυσης της μιας και εννοιολογημένης γλώσσας, στην ανθρωπότητα δεν θα υπάρξει αίσιον.

Επομένως, δεν είναι ξεκάθαρο;
Ποια είναι η λύση των δεινών, του ανθρώπου και των δικών μας;

Η εγκαθίδρυση της μιας και ενιαίας γλώσσας, της Ελληνικής και οπωσδήποτε, η καταπολέμηση της αδικίας.
Το πρώτο πολίτευμα που πρέπει να καταπολεμηθεί είναι η έννοια της ισότητας και της δημοκρατίας.
Η δημοκρατία δεν είναι πολίτευμα που μπορεί να δομηθεί πάνω στη βάση χιλιάδων νόμων, αλλά ενσυναίσθησης, της λεγόμενης αδικίας.

Άθλιοι τι με κοιτάτε; δεν νοιάζομαι για εσάς, αλλά για κάποιον άλλο, ο άνθρωπος αυτός μυριάδες τρεις αξίζει και είναι πεινασμένος…





Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου