ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ: Η ΕΥΡΩΠΗ ΚΑΤΑΚΛΥΖΟΜΕΝΗ

Του Jean - Marie Le Pen

Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, όπου η ομάδα πίεσης υπέρ των μεταναστών είναι ιδιαιτέρως ενεργητική, έχει γίνει, στο πέρασμα του χρόνου, ο ναός του ανατρεπτισμού και το εργαστήριο των πιο επικίνδυνων και παρηκμασμένων ιδεών, προσδοκώντας να τις υιοθετήσει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ή τα εθνικά κοινοβούλια. Υπό το πρόσχημα της καταγγελίας της υποτιθέμενης προσβολής των

ανθρωπίνων δικαιωμάτων για τους έξω-κοινοτικούς μετανάστες. Γι’ αυτές τις ομάδες πίεσης, όλα τα σχετικά με την μετανάστευση προβλήματα πρέπει να λύνονται και να εναρμονίζονται στο κοινοτικό και όχι εθνικό επίπεδο, «κατά τρόπο, λέγουν, που να εξασφαλίζεται στους υπηκόους των τρίτων χωρών η προσφερόμενη προστασία από το ευρωπαϊκό δίκαιο». Η νομοθεσία που εξέδωσε η Επιτροπή και η υιοθέτηση από το Συμβούλιο, λόγω αρχής είναι πιο χαλαρή και πιο φιλελεύθερη απ’ ότι η νομοθεσία των κρατών – μελών, αντιλαμβάνεται λοιπόν κανείς ότι ο έξω-κοινοτικός μετανάστης έχει κάθε συμφέρον να επωφεληθεί από αυτήν την νομοθεσία, της οποίας οι τελικές αποφάσεις θα λαμβάνονται από το Συμβούλιο Υπουργών με την αυξημένη πλειοψηφία και όχι ομοφώνως. Αν και δεν μιλούμε ποτέ για τις υποχρεώσεις του μετανάστη, συμφωνούμε για να σκεφθούμε ότι τα δικαιώματα του πρέπει αντιθέτως να είναι όσο περισσότερο εκτεταμένα γίνεται, ώστε να ευνοούν την ένταξή του. Δικαίωμα στην οικογενειακή ενοποίηση, δικαίωμα ελευθέρας κυκλοφορίας στον ευρωπαϊκό χώρο, προσωρινή άδεια εργασίας, πρόσβαση στην αγορά εργασίας, δικαίωμα βίζας, δικαίωμα ψήφου. . . και ο κατάλογος δεν είναι περιοριστικός. Εξ αιτίας της επιθυμίας τους να εντάξουν πάση θυσία τους μη Ευρωπαίους μετανάστες, που οι ίδιοι συχνά δεν το επιθυμούν, συνειδητά ή μη επιχειρούν την αποσύνθεση των κοινωνιών και των κρατών που τους υποδέχθηκαν. Ας μη μας λένε ότι: «η Ευρώπη θα έπρεπε να είναι σε θέση να ανταποκριθεί θετικά στις απαιτήσεις των νέων πολυεθνικών και δια-πολιτιστικών κοινωνιών». Η δυναμική της εσωτερικής αγοράς, σύμφωνα με την φιλοσοφία των ευρωκρατών των Βρυξελλών, είναι η μεταφορά στο σύνολο της Ευρώπης των προβλημάτων ενός εκάστου των κρατών. Υπό αυτή την έννοια, η Γαλλία θα δεχθεί εκατοντάδες χιλιάδων οικονομικών ή πολιτικών προσφύγων που θα συρρεύσουν από τη Γερμανία. Πολλοί που διακινούν ναρκωτικά, που ελευθέρως εφοδιάζονται από την Ολλανδία, θα έρθουν να κατακλύσουν την γαλλική αγορά. Η παράνομη μετανάστευση από τις χώρες του τρίτου κόσμου θα εκραγεί, το οργανωμένο έγκλημα, έχοντας ήδη διεθνοποιήσει την οργάνωσή του, θα ωφεληθεί από το απροσδόκητο κέρδος που αντιπροσωπεύει η νέα Ευρώπη χωρίς σύνορα. Αν και οι αριθμοί μεταναστών ποικίλουν πολύ από το ένα κράτος – μέλος στο άλλο, πρέπει να σημειωθεί ότι χώρες παραδοσιακά μεταναστευτικές, όπως η Ιταλία, η Ελλάδα, η Ισπανία και η Πορτογαλία έχουν γίνει τόπος προορισμού μεταναστών. Αυτό το φαινόμενο αγγίζει όλη την Ευρώπη και αποτελεί αυταπάτη να σκεφθεί κανείς ότι θα μπορέσει να διαφεύγει από αυτό διαρκώς. Είναι αντιθέτως πιθανόν ότι η Γαλλία, τοποθετημένη στο άκρο του Ευρώ-ασιατικού ισθμού, θα κληρονομήσει την ανατολικό –ευρωπαϊκή μετανάστευση μέσω της Γερμανίας και την τριτοκοσμική μετανάστευση μέσω της Ιταλίας και της Ισπανίας. Ξεκινώντας από μία τόσο ανησυχητική διαπίστωση, ποια είναι τα μέτρα που έχουν σκοπό να λάβουν οι Ευρωπαίοι πολιτικοί ιθύνοντες για να αντιμετωπίσουν την κύρια πρόκληση, μαζί με την ανεργία, αυτού του τέλους του αιώνα; Ποιες λύσεις μας προτείνονται για να αποφευχθεί να γίνει η Ευρώπη, άρα και η Γαλλία, το κλειστό πεδίο φυλετικών και εμφυλίων πολέμων, προερχόμενων από την Αλγερία ή από αλλού; Η Ευρωπαϊκή Ένωση διαθέτει δύο κύρια κείμενα για να ρυθμίσει την πολιτική της μεταναστεύσεως: την Συνθήκη του Μάαστριχ και τις Συμφωνίες του Σέγκεν, στις οποίες προστίθενται και διακυβερνητικές συμβάσεις όπως εκείνη του Δουβλίνου σχετικά με το δικαίωμα ασύλου ή εκείνη σχετικά με τη διάβαση των εξωτερικών συνόρων. Εις ότι αφορά το Μάαστριχ, η μεταναστευτική πολιτική, ειδικά αυτή της βίζας, μεταφέρθηκε από εθνικό σε ευρωπαϊκό επίπεδο, με την προσφυγή την προβλεπόμενη από το 1996, την ψήφιση των αποφάσεων με την «αυξημένη» πλειοψηφία και όχι πλέον την ομοφωνία, πράγμα που θα αποτελεί χαρακτηριστική εγκατάλειψη της εθνικής κυριαρχίας, επιβλαβής για την ανεξαρτησία και την ασφάλεια της Γαλλίας αλλά και για την ταυτότητά της επίσης. Στην ουσία μόνο η ομοφωνία επί του θέματος πραγματικά θα επέτρεπε σε μια γαλλική κυβέρνηση, που αληθινά φροντίζει για το εθνικό συμφέρον – και είναι αυτό που εμείς δικαίως επιθυμούμε – να υπερασπισθεί πρώτα τη Γαλλία και τους Γάλλους. Όσο για την Ευρωπαϊκή Κοινότητα, εκείνη εννοεί – δυνάμει του άρθρου 8Α της Ενιαίας Ευρωπαϊκής Πράξεως – να επιβάλει την ελεύθερη διακίνηση των ατόμων σε έναν ευρωπαϊκό χώρο χωρίς σύνορα. Συνέπειες: απλή και σαφής κατάργηση κάθε ελέγχου, ελλείψει συνόρων, αλλά κυρίως η μεταφορά στη δικαιοδοσία των Βρυξελλών όλων των θεμάτων σχετικά με τη μετανάστευση, όπως δικαίωμα ασύλου, χορήγηση βίζας, δικαίωμα παραμονής. . . Ο ρόλος των κρατών - μελών δεν θα συνίσταται πλέον παρά στο να διασφαλίζουν την εφαρμογή των ήδη λαμβανομένων πολιτικών αποφάσεων σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Το άρθρο ΚΙ της Συνθήκης του Μάαστριχ είναι εκείνο που ρυθμίζει τα σχετικά με τη μετανάστευση θέματα γενικά και σε ότι έχει σχέση με αυτή με αυτή – αστυνομική, δικαστική και τελωνειακή συνεργασία. Καθώς οι αποφάσεις θα λαμβάνονται και εκεί όπως και για τις βίζες με την «αυξημένη» πλειοψηφία, ένα κράτος σε κάποια ψηφοφορία θα μπορεί σε θέματα μετανάστευσης να βρίσκεται απογυμνωμένο από κάθε κυριαρχική εξουσία. Τι θα έκανε σε αυτή την περίπτωση η γαλλική κυβέρνηση, αν μια απόφαση λαμβανομένη δια της «αυξημένης» πλειοψηφίας στις Βρυξέλλες, αποκαλυπτόταν ότι είναι αντίθετη με τα συμφέροντά της; Από το 1984, στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο οι αντιπρόσωποι του «Εθνικού Μετώπου» είναι οι μόνοι Γάλλοι βουλευτές που πρότειναν και υπερασπίσθηκαν μια άλλη πολιτική που μπορεί να συνοψισθεί σε τρεις λέξεις: βοήθεια, πρόληψη, καταστολή. Πραγματικά πρέπει το ταχύτερο να ανατραπεί το μεταναστευτικό ρεύμα και όχι να προσπαθούμε να το συγκρατήσουμε όπως προτείνεται. Για να γίνει αυτό, μέτρα προτρεπτικά θα είχαν ωφέλιμα αποτελέσματα, όπως ένας νόμος που θα θέσπιζε ότι οι μετανάστες θα έχαιραν κάποιον πλεονεκτημάτων ή κοινωνικών παροχών για ένα καθορισμένο χρονικό διάστημα από τη στιγμή που θα επέστρεφαν στη χώρα τους. Επί πλέον, η αναπτυξιακή βοήθεια που χορηγείται από την Γαλλία, θα περιορίζεται στις χώρες που θα αποδέχονταν να πάρουν τους υπηκόους τους και που θα τους ενθάρρυναν να ξαναγυρίσουν στη χώρα προελεύσεώς τους. Σε αυτόν τον τομέα υπάρχει πεδίο για μια μεγάλη πολιτική συνεργασίας και διμερούς αναπτύξεως, ελευθέρως διαπραγματευόμενης προς το συμφέρον και των δύο πλευρών, ειδικά στη Μεσόγειο. Σε τίποτα δεν ωφελεί να θέλουμε να περιορίσουμε την μετανάστευση και τις συνέπειές της, αν δεν κτυπήσουμε αποφασιστικά τα αίτιά της. Πρέπει να δράσουμε προτού ο μετανάστης πατήσει το πόδι του στο γαλλικό έδαφος. Είναι πιο εύκολο να αποθαρρύνουμε ένα μετανάστη να έλθει στη Γαλλία (ενημερώνοντας για παράδειγμα το κράτος προελεύσεως του για τις κυρώσεις στις οποίες υπόκειται) ή να ενθαρρύνουμε να παραμείνει στην χώρα προελεύσεώς του (βοηθώντας την με παραγωγικές επενδύσεις), από το να τον απελάσουμε αφού έλθει στη χώρα μας. Επί πλέον, αν έχει φέρει και την οικογένειά του, δυνάμει του διατάγματος σχετικά με την επανένωση των οικογενειών, είναι σχεδόν απρόσβλητος. Ωστόσο εξ ίσου απαραίτητα είναι και τα μέτρα καταστολής. Έτσι πρέπει να εφαρμόζεται με αυστηρότητα και αποτελεσματικότητα, ο νόμος της απελάσεως και της έπαν-οδηγήσεως στα σύνορα όπως και το δικαίωμα του ασύλου, για να αποφευχθούν παρεκτροπές με το αντικείμενό του. Κάθε ξένος παραβάτης του νόμου θα πρέπει αμέσως να απελαύνεται στη χώρα προελεύσεώς του και να χάνει την γαλλική ιθαγένεια αν την έχει αποκτήσει εν τω μεταξύ. Οι άνεργοι μετανάστες μετά από ένα καθορισμένο χρονικό διάστημα θα πρέπει επίσης να εγκαταλείπουν τη χώρα επί ποινή στερήσεως των κοινωνικών παροχών. Όσο για τους λαθρομετανάστες, θα πρέπει να επιστρέφονται αμέσως εκεί από όπου έρχονται και με έξοδα και υπό την ευθύνη της χώρας προελεύσεώς τους. Τέλος το δικαίωμα επανενώσεως των οικογενειών, αιτία αυξήσεως του πληθυσμού των μεταναστών και ειδικά των γεννήσεων (10% ξένων γεννήσεων το χρόνο στην Γαλλία) πρέπει να καταργηθεί. Για να αποφευχθούν οι απάτες εθνικότητας για την  απόκτηση της ιθαγένειας, ο τρόπος αποκτήσεώς της θα πρέπει να είναι – πράγμα που είναι και το φυσιολογικό – μόνο δια του γένους (jus sanguinis) και όχι πλέον το δικαίωμα του εδάφους (jus sol). Αν αφήσουμε να υπερισχύσει η αρχή της μη διακρίσεως επί της αρχής της εθνικής και κοινοτικής προτιμήσεως, η Ευρώπη είναι καταδικασμένη στην αδυναμία και στην εισβολή. Είναι καιρός πλέον ο λόγος να ξαναδοθεί στους λαούς της Ευρώπης για να καθορίσουν σαφώς την μεταναστευτική πολιτική που επιθυμούν να εφαρμόσουν. 

Το ζήτημα είναι απλό: ο δυτικός πολιτισμός, χριστιανικής υφής θα δεχθεί να κυριαρχηθεί και μετά να απορροφηθεί ή αντίθετα, θα αποφασίσει να είναι κύριος του εαυτού του; 

Αυγή ή λυκαυγές της Ευρώπης; Επείγει να δοθεί απάντηση !!!