Μιχάλης Μάντακας: Πεθαίνοντας στην Ρώμη για την Ευρωπαϊκή Ιδέα

Του  Συναγωνιστή μας

Σπύρου Σταθόπουλου 

Αφιερώνουμε το ακόλουθο κείμενο του Συναγωνιστή Σπύρου Σταθόπουλου ο οποίος ήταν και ιδρυτής του ΕΣΕΣΙ, σε κείνους τους… “αμφιβόλου προελεύσεως και προορισμού”, οι οποίοι επιχειρούν να κανιβαλίσουν ακόμα και το πνεύμα των αγωνιστών που έδωσαν την ζωή τους για τις Εθνικιστικές ιδέες. Θεωρούν ενδεχομένως ότι ο Εθνικισμός μπορεί να αποτελέσει σημαία ευκαιρίας και εξ αυτού,  παραδέρνουν σε θολές αναζητήσεις και πελαγοδρομούν επικινδύνως μεταξύ  άγνοιας και ημιμάθειας…
  

Τουλάχιστον ας μάθουν… 

Στιγμές, στιγμές συχνές, που στον ύπνο ή τον ξύπνο, έρχονται μόνες τους μπροστά μας εικόνες μακρινές, αλλά, άλλο τόσο κοντινές, μοιάζουν φανταστικές κι όμως είναι αληθινές. Τόσο αληθινές που θες να τις απορρίψεις. Συναισθήματα περίεργα κι ανάμεικτα, εφιαλτικά και συγχρόνως περήφανα! Δεν ξέρω πώς, μα συνειδητά ή ασυνείδητα, ο νους μου τρέχει, ψάχνει να βρει κάτι που να προσεγγίζει και να ερμηνεύει αυτή την μείξη, θλίψης και υπερηφάνειας. Και να, την βρίσκει στην εικόνα και στα συναισθήματα της Σπαρτιάτισσας μάνας που της φέρνανε τον ήρωα γιο της πάνω στην ασπίδα. Περηφάνια γιατί ο γιος της έπεσε μαχόμενος για Πατρίδα, ιδέες και ιδανικά! Για Ιερά και Όσια. Θλίψη για τον χαμό του ήρωα! Του μαχητή! Θα μου πείτε, συμβαίνουν αυτά σήμερα; Σπανίζουν μεν, αλλά ΝΑΙ, ευτυχώς συμβαίνουν. Σπανίζουν γιατί η λιποψυχία περισσεύει. Γιατί οι αξίες, τα ιδανικά και οι ιδέες, δώσανε την θέση τους σ’ έναν άκρατο αναλώσιμο ευδαιμονισμό, σε απατηλές και κίβδηλες ιδέες. Λόγια σταράτα, άλλωστε, του Ezra Pound: «Αν δεν είσαι διατεθειμένος για οδυνηρές θυσίες για τις ιδέες σου, ή οι ιδέες σου δεν αξίζουν τίποτε ή δεν αξίζεις τίποτα ο ίδιος!»

Ο Σπύρος Σταθόπουλος σε παλαιότερη εκδήλωση μνήμης

 για τον Μίκη Μάντακα.

Κι ο Μιχάλης Μάντακας είχε βαθιά στην Ψυχή και στο Πνεύμα του την πίστη σε ιδέες που άξιζαν ακόμη και την υπέρτατη θυσία της ζωής του: Αυθεντικά ιδανικά και αξίες. Πίστη πιο δυνατή κι από την φωτιά! Να, η θλίψη για τον φυσικό χαμό του φίλου και συναγωνιστή - εθνικιστή και συγχρόνως η υπερηφάνεια για τον αθάνατο θάνατο ενός γνήσιου Έλληνα ήρωα, φίλου και συμμαχητή! Ηρωοποιήθηκε στην γείτονα χώρα, την Ιταλία και σε όλη την Ευρώπη, τιμήθηκε και τιμάται. Δολοφονήθηκε τέτοια εποχή του 1975, άνανδρα και ύπουλα στο κέντρο της Ρώμης από ερυθροταξιαρχίτες μηδενιστές φονιάδες οπλοφόρους, σε επίθεση εναντίον νέων φοιτητών συναγωνιστών του, έξω από τα γραφεία του Ιταλικού εθνικιστικού κόμματος MSI και της φοιτητικής του Νεολαίας της FUAN (Πανεπιστημιακό Μέτωπο Εθνικής Δράσεως) της οποίας ήταν μέλος όπως επίσης και του ΕΣΕΣΙ (Εθνικός Σύνδεσμος Ελλήνων Σπουδαστών και Νέων Επιστημόνων Ιταλίας και Δυτικής Ευρώπης - γνωστή σαν Lega Greca) που κυριαρχούσαν στα Πανεπιστήμια, σε συναγωνιστική συνεργασία, προσφέροντας στους αγώνες και στις αξίες της ελληνογεννημένης Ευρώπης και του πολιτιστικού Ευρωπαϊσμού (για μια Ευρώπη των Εθνών και των Αξιών) δεκάδες νεκρών και αμέτρητων τραυματιών, εξοντωτικών διωγμών και κατατρεγμών σ' ένα αφιλόξενο πολιτικά περιβάλλον.

Τα μολυβένια χρόνια

Οι επιθέσεις, ο τρόπος, οι δολοφόνοι, τα προηγούμενα και προηγηθέντα, οι δίκες και καταδίκες των δολοφόνων του Μιχάλη Μάντακα, η φυγάδευσή τους από το αριστερό κατεστημένο και οι άλλοι νεκροί, με φρικιαστικούς τρόπους, περιγράφονται αποκαλυπτικότατα στο πρόσφατα εκδοθέν βιβλίο από τις εκδόσεις «Λόγχη», «Μίκης Μάντακας - Ένας μαχητής της Ευρώπης». Αλλά για να γίνει κατανοητή και γνωστή η δράση των οργανωμένων Ελλήνων σπουδαστών στην Ιταλία και γενικότερα στην Δυτική Ευρώπη για να αντιμετωπίσουν την αναρχοκομμουνιστική προκλητικότητα και τρομοκρατία εναντίον τους, ειδικά στα Πανεπιστήμια και που την ζήσαμε δραματικά στο πετσί μας, και την δολοφονία του Μιχάλη Μάντακα, οι τραυματισμοί, τα πάθη, οι διώξεις και οι επιθέσεις στους Πανεπιστημιακούς χώρους και αίθουσες, θα μεταφέρω μερικά αποσπάσματα από την εισαγωγή του βιβλίου-έρευνα του καθηγητή-ιατρού στο Γενικό Νοσοκομείο της Κρεμόνα Αλέξανδρου Κουτούζου (εκδόσεις «Νέα Θέσις») με τίτλο: «ΕΣΕΣΙ: Πού πήγαν εκείνα τα παιδιά;» που δυστυχώς έχει εξαντληθεί και είναι πιθανή η επανέκδοσή του.

Συνέδριο του 

Εθνικού Συνδέσμου Ελλήνων Σπουδαστών Ιταλίας 

(ΕΣΕΣΙ).

Ο ΕΣΕΣΙ ήταν και είναι ακόμη εθνικιστικός Σύνδεσμος Ελλήνων Σπουδαστών Ιταλίας (1967) και Νέων Επιστημόνων Δυτικής Ευρώπης αργότερα (1969) στις γραμμές του οποίου αγωνίστηκε ο Μιχάλης Μάντακας όπως και του ιταλικού FUAN, που προανέφερα. Είχα τα χρόνια εκείνα την τιμή και ικανοποίηση να ιδρύσω τον ΕΣΕΣΙ και να διατελέσω Πρόεδρος του με αντιπρόεδρο τον Θεόδωρο Καραμπέτσο, Ευάγγελο Χαραλαμπίδη και συνεργάτες λέοντες σαν τον Γιώργο Βεντούρη. Ο ΕΣΕΣΙ έφθασε να αριθμεί περίπου 18.000 σ’ ολόκληρη την Δυτική Ευρώπη αγωνιστές-εθνικιστές και απετέλεσε το πρώτο μαζικό εθνικο-επαναστατικό φοιτητικό κίνημα, με πρωταγωνιστική θετική δράση στα γεγονότα του Μάη του 1968, με στόχους, ιδέες και σκοπούς, σύμφωνα με τα πλέον έγκυρα, ευρωπαϊκά έντυπα, αντίθετα με την μηδενιστική και στείρα «αμφισβήτηση» της αναρχοκομμουνιστικής «αναστάτωσης, για την αναστάτωση».

Η γενιά του ΕΣΕΣΙ

Μεταφέρω μερικά αποσπάσματα, από την εισαγωγή της ελληνικής έκδοσης του βιβλίου του ιατρού-αιματολόγου-καθηγητή στην Βερόνα Ιταλίας Αλέξανδρου Κουτούζου.

«Όλες οι εποχές δημιουργούν τους μύθους, τα σύμβολά τους και τους εκπροσώπους τους και πολύ συχνά επιμένουν σε αυτά, δίνοντας τους τον χαρακτηριστικό ορισμό γενιά. Η γενιά του ΕΣΕΣΙ αποτελεί όμως ξεχωριστή περίπτωση. Οι εκπρόσωποί της πήραν μέρος στις δραματικές και ματωμένες πολιτικές εξελίξεις σε χώρες που δεν ήταν η πατρίδα τους, και κατάφεραν να γίνουν, περνώντας μέσα από τις επαναστατικές διεργασίες που συγκλόνιζαν τότε την γειτονική Ιταλία, η αγωνιστική και ιδεολογική πρωτοπορία του ελληνικού εθνικιστικού και εθνικο-επαναστατικού κινήματος ανύπαρκτου μέχρι τότε στην Ελλάδα ή τουλάχιστον ακόμη σε εμβρυακή κατάσταση. Οι ηγέτες αυτής της γενιάς μεταβλήθηκαν παρά τις όποιες ιδεολογικές αποκλίσεις τους σε εγγυητές της ιδεολογικής καθαρότητας και αγωνιστικής συνέπειας για ολόκληρο τον εθνικο-λαϊκό και εθνικο-επαναστατικό χώρο, γνωστό στην Ιταλία με την επωνυμία Lega (ΕΣΕΣΙ). Πρωταγωνιστές και αγωνιστές που λάμπρυναν με την αγωνιστική τους παρουσία τις πόλεις και τα Πανεπιστήμια της γειτονικής Ιταλίας την ταραγμένη και γεμάτη αίμα περίοδο 1968 - 1975, περίοδο που μετέτρεψε την Ιταλία σε ένα τεράστιο πεδίο μάχης με εκατοντάδες νεκρούς και τραυματίες. Περίοδο που συνυπάρχει απόλυτα με την επαναστατική πλέον εμφάνιση του MSI και των φοιτητικών μαθητικών και εργατικών συνδικαλιστικών φορέων του, στο ιταλικό πολιτικό προσκήνιο.

Θα επιμείνουμε πολύ σε αυτό το τελευταίο. Όπως σε επίπεδο ηγεσίας και ιδεολογικών τάσεων ΕΣΕΣΙ σημαίνει Σταθόπουλος, Καραμπέτσος, Βεντούρης άλλο τόσο η δράση του ίδιου του ΕΣΕΣΙ δεν μπορεί με κανένα τρόπο να διαχωριστεί από εκείνη των Ιταλών συναγωνιστών του FUAN (Πανεπιστημιακό Μέτωπο Εθνικιστικής Δράσης) αφού σε όλα τα σημαντικά γεγονότα που διαδραματίσθηκαν τότε, οι Έλληνες συναγωνιστές του ΕΣΕΣΙ βρήκαν συμπαραστάτες και αρωγούς τους ηρωικούς συναγωνιστές του FUAN που περνώντας από φωτιά και σίδερο κατάφεραν ν' αναδείξουν μετά από επικούς αγώνες και αιματοβαμμένες συγκρούσεις το FUAN και ΕΣΕΣΙ σε πρώτη δύναμη στα ιταλικά Πανεπιστήμια. Η παραπάνω δράση δεν μπορεί επίσης να διαχωριστεί από εκείνη του ίδιου του MSI, στις εκδηλώσεις του οποίου συμμετείχε ο ΕΣΕΣΙ, ανεξάρτητα από την τάση του MSI στην οποία είχαν προσδεθεί (στον Almirante o Σταθόπουλος, στον Rauti o Βεντούρης, στον Cerullo o Καραμπέτσος). Έτσι μαζί με τους συναγωνιστές του ΕΣΕΣΙ, θα αναφερθούμε στους Almirante, Rauti, Romualdi, Cerullo, Tripodi, Magliaro και άλλους οι οποίοι αποτελούσαν εξέχουσες φυσιογνωμίες στο Εθνικιστικό Λαϊκό Κίνημα της Ιταλίας. Ο υπογράφων δεν έχει την ιδιότητα του τιμητή. Κάθε άλλο μάλιστα. Απλούστατα προσπαθεί να ρίξει φως στις διεργασίες εκείνες που καθιέρωσαν το περίφημο FUAN και ΕΣΕΣΙ σαν πρώτη επαναστατική φοιτητική δύναμη στην Ιταλία».

Μετέφερα, όλα τα παραπάνω από το βιβλίο του δρ. Αλέξανδρου Κουτούζου για να κατανοήσουμε την θυσιαστικότητα του Μιχάλη Μάντακα σαν νέα γενιά του ΕΣΕΣΙ και του FUAN στους οποίους σφυρηλατήθηκε και άνηκε. Και εδώ οφείλω να τονίσω ότι εκείνα τα κυνηγημένα στελέχη του FUAN, και η θυσία δεκάδων δολοφονηθέντων από την αριστερίστικη τότε Ιταλία δικαιώθηκαν, και σήμερα την κυβερνούν, αφού φρόντισαν τα καθαρά χέρια να κόψουν τα γνωστά «βρώμικα χέρα». Ο αρχηγός της τότε νεολαίας του MSI-FUAN του Almirante, Giancarlo Fini, σήμερα αρχηγός του κόμματος, Αντιπρόεδρος της Κυβερνήσεως, Υπουργός Εξωτερικών και Πρόεδρος της Βουλής. Ο επίσης Αρχηγός της Νεολαίας του Rauti, Gianni Alemanno, κυρίευσε (πολιτικά) τον Δήμο της Ιταλικής πρωτεύουσας (έξω από τα γραφεία του οποίου δολοφονήθηκε ο Μιχάλης Μάντακας πριν από 33 χρόνια)! Θεία δίκη!

Αυτή είναι η δικαίωση της θυσίας του δικού μας Μιχάλη Μάντακα. Αυτό αποδεικνύει ότι σύμφωνα με τον Ezra Pound, ο Μιχάλης είχε ιδέες που άξιζαν ακόμη και την υπέρτατη θυσία του. Για να ζει πάντα, μια και οι ιδέες που αξίζουν δεν πεθαίνουν ποτέ. Κι ο Μιχάλης είχε τέτοιες ιδέες, γι’ αυτό και θα ζει αιώνια. Γι’ αυτό τον τιμά η Ιταλία και ολόκληρη η Ευρώπη. Γι' αυτό και βροντοφωνάζουμε στους δολοφόνους του: «Σκοτώσατε τον άνθρωπο, όχι την Ιδέα», κι η άλλη μεγάλη Ιδέα του Μιχάλη ήταν η ελληνογεννημένη Ευρώπη των Εθνών και αξιών του Ελληνισμού και όχι το σημερινό εξαρτημένο κατασκεύασμα της σιωνοκρατούμενης Αμερικής.

*Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο τεύχος 15 (Ιανουάριος 2009) του περιοδικού Patria.