Δευτέρα 5 Σεπτεμβρίου 2016

Η Ελίτ της Καρπαζιάς


του Γιάννη Σίμου
Δικηγόρου – Μέλους του Εθνικού Συμβουλίου

Αρχή της σκέψης (μου) είναι ο νεοελληνικός μύθος. “Του Έλληνος ο τράχηλος ζυγό δεν υπομένει”. Δυστυχώς όμως δεν επαληθεύεται στη σύγχρονη μεταπολιτευτική Ελλάδα. Όχι μόνο ζυγό υπομένει αλλά τρώει καρπαζιές και σφαλιάρες και σαν ευγενικός που είναι λέει κι ευχαριστώ.  Ο εθνικός μας μύθος έχει διαψευστεί οικτρά στην εποχή των μνημονίων και των συμφωνιών με τους δανειστές διαρκείας 99 ετών. Ο λόγος είναι απλός. Η “ελληνική” ελίτ (ή κατ' άλλους “αλήτ”) έχει από μακρού χρόνου προδώσει την Ελλάδα και τον Ελληνισμό… Παριστάνει δε και την .... αθώα περιστερά (δεν είδα, δεν άκουσα, δεν κατάλαβα τίποτα, π.χ. Η Κύπρος είναι ... μακριά). Η αλήθεια (και το δράμα της χώρας) είναι ότι αυτή η μαυραγορίτικου τύπου ελίτ υπάρχει ακριβώς με αντάλλαγμα την προδοσία της χώρας (μέχρις οριστικής ξυλεύσεως της χώρας). Είναι η δοσιλογική - μαυραγορίτικη παράδοση μιας κατ' ουσίαν μεταπρατικής (παντός υλικού και πνευματικού) ελίτ και οι
πρωταγωνιστές της που μας κατατρέχουν από την εποχή του
Β' Παγκοσμίου Πολέμου μέχρι σήμερα.


Η Ελλάδα, είναι η μόνη Ευρωπαϊκή χώρα που οι δοσίλογοι των Γερμανών δεν δικάστηκαν ποτέ  παρά μονο με ελάχιστες εξαιρέσεις, παρέμειναν ατιμώρητοι κι αμετανόητοι (πολλάκις  ανταμείφθηκαν μάλιστα για τη συμπεριφορά τους) και δεν έλαβαν ατιμώρητοι, το αντίδωρο για τις πράξεις τους. Δεν τους επεβλήθη κανένα επιτίμιο και δεν παρεδώθησαν ποτέ στη δοκιμασία της δημόσιας χλεύης. Η σιωπή αποδείχτηκε κυριολεκτικά χρυσός γι' αυτούς!!! Παρέμειναν ατάραχοι και πανηγυρίζοντες από την πολτοποίηση του αρχείου του Ειδικού Δικαστηρίου Δοσιλόγων. Έκτοτε οι επίγονοι και κλώνοι τους συνεχίζουν ακατάπαυστα το έργο τους. Το αποτέλεσμα πλέον είναι ορατό. Η εποχή της μεταπολίτευσης (ή μετα-μεταπολίτευση) τελειώνει με την ουσιαστική διάλυση κρίσιμων συνιστωσών/παραγόντων  της εθνικής  κυριαρχίας της χώρας.

Το πρώτο ανησυχητικό  γεγονός είναι ότι κανείς δεν μιλά γι' αυτό. Το έχουμε “κρυφό καμάρι”. Λες και η εθνική κυριαρχία μας δεν κερδίζεται καθημερινά από τους ήρωες πιλότους μας πάνω από το Αιγαίο, δεν θεμελιώνεται καθημερινά στις περιπολίες που κάνουν τα “ξιφιόπλοια” πάνω κάτω στο Αιγαίο (που ΔΕΝ ανήκει στα ψάρια του για να σημειώσω τη διαχρονική συνεισφορά της ελληνικής αριστεράς, κυβερνώσας και μη)

Υπό αυτή την έννοια, κρίσιμη για την ύπαρξη της Ελλάδος, είναι η δυνατότητά της (δηλ. του   Ελληνικού Λαού) να ασκεί imperium στην χωρική έκταση της χώρας, η οποία ήδη έχει αρχίσει να αμφισβητείται ευθέως και ουσιαστικώς. Είτε με την εισβολή των Σκοπιανών συνοριοφυλάκων, είτε με την εισδοχή (λαθρο) μεταναστών υπό το πρόσχημα της προσφυγιάς, είτε με την επιτήρηση του Αιγαίου από τις ναυτικές δυνάμεις του ΝΑΤΟ, είτε τέλος με τους σχεδιασμούς των “αποτυχημένων” πραξικοπηματιών στην Τουρκία. Δεν θα μπορούσε να υπάρξει καλύτερος διαχειριστής της Ελληνικής δυστυχίας και... μαλακίας από τους κυβερνώντες σήμερα. Το θέμα όμως ξεπερνά κατά πολύ την  (αν)ικανότητα διαχείρισης καταστάσεων.

Ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του 80, ο Παναγιώτης Κονδύλης στο επίμετρο της ελληνικής έκδοσης του έργου του “Θεωρία του Πολέμου” έγραφε (προέβλεπε;) βλ. Σελ 408 :

“Κατά πάσα πιθανότητα τα σπασμένα αυτού του παζαριού (μέσω Η.Π.Α εννοεί) θα τα πληρώσει η Ελλάδα. Γιατί η Ευρωπαϊκή Ένωση (και πάντως τα ισχυρότερα μέλη της) (βλ. Γερμανία) μη μπορώντας να δώσει στην Τουρκία, όσα επιθυμεί, θα επιδιώκει να την κατευνάσει με ελληνικά έξοδα, πιέζοντας δηλαδή την Ελλάδα να δεχτεί τις τουρκικές αξιώσεις στο Αιγαίο και την Κύπρο. Αν αυτό πράγματι συμβεί (σ.σ.που ήδη συμβαίνει) όπως φοβούμαι εντονότατα, τότε θα δούμε μια ακόμη από εκείνες τις τραγικές εκείνες ειρωνείες, τις οποίες συνηθίζει η Ιστορία. Ενώ δηλαδή η Ελλάδα προσανατολίσθηκε ψυχή τε και σώματι στην “Ευρώπη” για να διασφαλιστεί από τον τουρκικό κίνδυνο, ακριβώς ο ευρωπαϊκός της προσανατολισμός θα μεταβληθεί σε όργανο de facto μετατροπής της σε δορυφόρο της Τουρκίας. Η Τουρκική επιρροή θα ασκείται πάνω στην Ελλάδα όχι άμεσα, αλλά κάπως μετριασμένη μέσω των ευρωπαϊκών και των αμερικανικών αγωγών, και δεν αποκλείεται η Ελληνική πλευρά, ανίσχυρη κι αναζητώντας παρηγοριές ή εκλογικεύσεις, ν΄αρχίσει κάποτε (σ.σ. το κάποτε είναι τώρα) κι η  ίδια τις υποχωρήσεις έναντι της Τουρκίας ως αυτονόητο μέρος και αυτονόητο καθήκον του “εξευρωπαϊσμού” της – αφού μάλιστα οι “πολιτισμένοι άνθρωποι”, που έχουν ξεπεράσει τους “εθνικιστικούς αταβισμούς” δεν ξεκινούν πολέμους για πράγματα τόσο απαρχαιωμένα μέσα στον “εκλεπτυσμένο” μας κόσμο (με τα δαντελωτά εσώρουχα  και τα καλσόν προσθέτω εγώ), όσο είναι δα τα κυριαρχικά δικαιώματα.” Και συνεχίζει παρακάτω: Τα “δίκαια” της Ελλάδας δεν εντυπωσιάζουν κανένα, όσο πίσω τους βρίσκεται ένας παρίας με διαρκώς απλωμένο το χέρι, κάποιος που ζεί από δάνεια, επιδοτήσεις και “προγραμματα στήριξης” (βλ. Μνημόνια). Η λύση του προβλήματος της εθνικής βιωσιμότητας, όχι σε λογιστική, αλλά σε παραγωγική βάση, αποτελεί προϋπόθεση για την άσκηση σοβαρής εξωτερικής πολιτικής. Οι εθνικοί πόροι πρέπει να  αντιμετωπισθούν με γεωπολιτικά και στρατηγικά κριτήρια, όχι ως αριθμητικοί δείκτες: το 1% του εθνικού  εισοδήματος  που προέρχεται από την άνοδο του τουρισμού δεν είναι το ίδιο με το 1% που δίνει μια σύγχρονη εξοπλιστική βιομηχανία. Η ελίτ καμώθηκε ότι το επίμετρο του Π. Κονδύλη  στην ελληνική έκδοση δεν υπήρχε. Ακριβώς διότι καταδείκνυε με τρόπο ξεκάθαρο τη γύμνια του ελληνικού κράτους (ψευτο-ρωμέϊκου) και τα αποτελέσματα της επικράτησης του συμπλεγματικού μικροελλαδισμού του δια”φωτισμένου” Κοραή.

Από την εποχή που γράφτηκαν οι γραμμές αυτές από τον Π. Κονδύλη έχουν περάσει πάνω από δύο δεκαετίες. Και βέβαια η ελίτ της καρπαζιάς που ελέγχει το προτεκτοράτο που λέγεται Ελλάδα δεν έκανε τίποτα για να αυξήσει το ποσοστό της εγχώριας εξοπλιστικής βιομηχανίας (ΕΑΒ, ΕΛΒΟ,ΕΑΣ) ούτε κατά 1%. Παρά τον δεδηλωμένο θαυμασμό προς το πρόσωπο του Παναγιώτη Κονδύλη (που οφείλεται στη διεθνή του αναγνώριση μάλλον παρά στη γνήσια έκφραση θαυμασμού), το σύστημα της ελίτ δεν μπόρεσε να χωνέψει (ούτε να συγχωρέσει) το περιεχόμενο του έργου του. Είναι μια διαρκής υπενθύμιση της εγγενούς ανικανότητος ενός κράτους να προσφέρει τα στοιχειώδη στους πολίτες του, όπως λ.χ. ασφάλεια. Είναι μια υπενθύμιση της εξευτελιστικής γύμνιας του, το ένδυμα της ξεβράκωτης μεταπρατικής ελίτ του. Της ελίτ της καρπαζιάς. To σύνθημα της είχε πέσει από παλιά. “Κι εσύ λαέ μαλ......νε μη ξεχνάς τη Μύκονο” (με ρυθμό παρακαλώ)

Την Ευρωπαϊκή (γερμανική) εκδοχή της πίεσης τη γνωρίζουμε όλοι: Μνημόνιο1, 2 και 3. Συμφωνία με τους δανειστές για 99 χρόνια. Αρκεί.

Η Αμερικανική εκδοχή της πίεσης στο παζάρι με την Τουρκία είναι τοποθετημένη από καιρό στη θέση της. Λέγεται F35. Η ταλαίπωρη στρατιωτική ηγεσία της χώρας (που πληρώνει χρόνια τώρα τα σπασμένα, φταίει δεν φταίει) μετρά τους μήνες ανάποδα μέχρι την παράδοση και τη θέση σε υπηρεσία των F35 από την Τουρκία, ειδικά αν τα αποτελέσματα (8-0) από τις εικονικές αερομαχίες με τα F-15 είναι αληθή και όχι αποτέλεσμα του... μάρκετινγκ. Με το αζημιωτο οι ντόπιοι αντπρόσωποι έχουν παραταχθεί να μας μοσχοπουλήσουν τη νέα αναβάθμιση των F 16 ως πυροσβεστικό μέτρο (και λύτρα ηρεμίας ίσως;).

Ξεχνάνε όμως ότι για πρώτη φορά υπάρχει αντίπαλο δέος στην αγορά. Η ρωσική πρόταση που δεν υπήρχε σαν δυνατότητα την εποχή που γραφόταν το επίμετρο του συγχωρεμένου Π. Κονδύλη. Οι πιθανότητες υιοθέτησής της από τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ είναι υπό το το μηδέν, αν κρίνει κανείς τη μέχρι τώρα πορεία τους και αυτό οι Αμερικανοί το γνωρίζουν και απλώς μπορούν να συνεχίσουν τον ύπνο τους. Τα παιδιά του κολλεγίου, έχουν ήδη διακριθεί επιτελώντας το έργο τους.

Επίσης δεν υπήρχε η νέα τάξη “λογίων” που αναφύεται θεσμικά τα τελευταία χρόνια στο πεδίο της νομικής επιστήμης. Ο όρος “ενωσιακό δίκαιο” είναι πλέον κοινότυπος και διατρέχει το σύνολο του δικαίου. Λες και είμαστε επί κατοχής, οι νεοπαγείς αυτοί λόγιοι φαίνονται να προέρχονται από τις τάξεις των συντακτών της κατοχικής εφημερίδας “ΝΕΑ ΕΥΡΩΠΗ”. Το παραμύθι όπως και το πλοίο μπάζει νερά μετά την τρύπα του BREXIT. Ενώ και το GREXIT είναι στα σκαριά  στη σκιά ομπρέλας που κρατείται για τον κ. Ζαν Κλωντ Γιουνκερ υπό νεο-έλληνος βαστάζου. Ενωσιακό δίκαιο μπορεί να (φανταζόμαστε ότι)  έχουμε αλλά σε λίγο ευρώ δεν θα έχουμε....

Και για να αποκτήσουν και κάποιο ουσιαστικό νόημα τα γραφόμενά μου, μεταφέρω τα λόγια στο τέλος του βιβλίου του φίλτατου Κωστή Χατζηαντωνίου “Εθνικισμός και Ελληνικότητα”

Κάποτε στο κοντινό μέλλον, θα αντικρίσουμε κατάματα ένα φοβερό ερώτημα, θα αναθυμηθούμε την ιστορία μας (ή όχι..) και θα πρέπει να απαντήσουμε 25η Μαρτίου 1821 ή 25 Μαρτίου 1957; Η πρώτη είναι η μέρα που φούντωσε έξαφνα η λαύρα των οραματισμών που γεννήθηκαν μέσα από τη σπαρακτική κραυγή “Εάλω η Πόλις!”.  Στα μάτια των πολεμάρχων ζωγραφίστηκε μια Ιδέα – Μεγάλη Ιδέα την είπανε- και ένας προορισμός όχι εθνικός μα οικουμενικός. Η δεύτερη είναι η μέρα που  υπογράφτηκε στη Ρώμη η συνθήκη ιδρύσεως της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας. Μετά 24 χρόνια προσχώρησε και η Ελλάδα. Τώρα πια δεν υπάρχουν πολέμαρχοι – οι τελευταίοι αγνοούνται στην Κύπρο – και για την Ιδέα είπαν πως πνίγηκε στο Σαγγάριο. Νέοι ορίζοντες ανοίγονται: Ιδού η Ελλάς ευημερούσα(;) επαρχία της Πανευρώπης, αυτοϊκανοποιούμενη μέσα στην αρχαιοπληξία της και στους δασκαλίστικους βερμπαλισμούς της για το χτές, τόσο συγκινητικούς ώστε να λησμονεί το θλιβερό σήμερα.

Κάπου μακριά οι θλιμμένοι αυτοκράτορες μας δακρύζουν. Θρηνεί ιερεμιακά ο Μάρκος Ευγενικός και ο μέγας άρχων Λουκάς Νοταράς οδύρεται. Είναι αδύνατον να καταλάβουν πως οι σημερινοί Ρωμιοί προοδέψαμε, γίναμε “Ευρωπαίοι” τιμούμε όχι αυτούς αλλά τον Καρλομάγνο και μια φωνή αντίστασης δεν ακούγεται. Μάταια προστάζει από τον τάφο ο Παλαμάς: “Σε κάτεργα βενέτικα, σε αφρικανές γαλέρες και από καστέλλια φράγκικα κι από τους λεβαντίνους γιαλούς, Λατίνοι, Νορμανδοί, Κελτοί, Μογγόλοι, Τούρκοι! Να! Με του Πάπα το Σταυρό και με τ' άστρο του Σουλτάνου, ο ένας του άλλου πρόδρομος και οδηγητής. Αδέλφια. Και η Πόλη και η κοσμόπολη, ζωστή. Παρμένη. Πάει”

Πώς συνηχούν οι θρήνοι της Ελλάδας; Δεν ξέρεις αν οι οιμωγές έρχονται από το 1453 ή από το 1922, από τις μάνες της Σμύρνης, της Πόλης ή των απαγχονισμένων νέων της ΕΟΚΑ. Στρασβούργο, Βρυξέλλες, Γενεύη, ιδού η περήφανη Βαβυλώνα της Δύσεως και οι Ρωμηοί ζήτουλες του δίκιου τους, με επιχειρήματα τις φωτογραφίες δωρικών ναών και ονειρώξεις ευρωπαϊκού επαρχιωτισμού. Ούτε λόγος για την ενωμένη Ρωμηοσύνη, για την αποκατάσταση του οικουμενικού κάλλους του γένους των Ελλήνων, για την ενοποίηση των θεοφόρων λαών της Ανατολής. Κι όμως. Σύντομα θα αποφασίσουμε. Με τη Ρωμιοσύνη ή με τους Φράγκους, με τη δυτική κουλτούρα ή με την ανατολική αλήθεια; Μονάχα να έχουμε στο νου μας τους νεκρούς μας του Σαγγαρίου και της Τρεμπεσίνας, της Ϊμβρου και του Πενταδάκτυλου. Να έχουμε στο νού μας πως η υποταγή στη Δύση δεν έσωσε την Πόλη, δεν προστάτεψε τη Μικρασία, δεν λευτέρωσε την Κύπρο.

Φαντάζομαι πόσο παράδοξα ηχούν όλα τούτα στους τεχνοκράτες και τους πολιτικούς μας. Αλλά τα λόγια αυτά δεν απευθύνονται προς αυτούς. Απευθύνονται στο θεοφόρο λαό μας, στο πλήρωμα του Γένους, Ο λαός αυτός δεν πρόκειται να καμφθεί. Θα συνεχίσει , ότι κι αν του ετοιμάζουν οι “φωταδιστές”, να κοινωνεί με τον Άγιο Μάρκο τον Ευγενικό, με τον Λουκά Νοταρά, με τις σκιές των αοίδιμων αυτοκρατόρων του, με τον Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό και με τον Μακρυγιάννη, με τις οικογενειακές φωτογραφίες των νεκρών του από τα χρόνια της μεγάλης εξόρμησης (1912-1922).

Θυμούμαι σημαίνει υπάρχω. Για τον Ελληνισμό, η μνήμη είναι η άσβεστη κανδήλα της εθνικής του ενέργειας. 
Θυμούμαι τον ελληνισμό μου σημαίνει αποκτά η ιστορία νόημα.”








Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου