της
Δανάης Καρδαρά
Οι
εφημερίδες και οι τηλεοράσεις δεν έχουν τίποτα πλέον να πουν. Ας μείνουν λοιπόν
στην άκρη γιατί κατάντησε σιχαμένη η κατασκευασμένη στα μέτρα τους
πραγματικότητα. Ούτως ή άλλως οι άνθρωποι δεν είναι νούμερα και ποσοστά, ούτε
κατηγορίες – ποτέ δεν ήταν, ποτέ δε θα’ ναι-. Είναι μονάχα άνθρωποι. Άνθρωποι
που στάθηκαν στο ύψος τους απέναντι στο κράτος, στήριξαν πολλά σ’ αυτό και θα’ πρεπε
να έχουν δικαίωμα σε μια καλή ζωή, σε μιαν υποτυπώδη αξιοπρέπεια. Μια βόλτα
στους δρόμους ή μια συζήτηση με φίλους αρκούν για να έρθει κανείς αντιμέτωπος
με την άθλια πραγματικότητα μιας κοινωνίας άρρωστης και σαφώς, ετοιμοθάνατης.
Και
τι σημαίνει άραγε σήμερα η έννοια ‘’κράτος’’; Για ποιο κράτος μπορούμε να
μιλάμε από τη στιγμή που οι άνεργοι αποτελούν την πλειοψηφία, οι εργαζόμενοι
αγωνίζονται να τα βγάλουν πέρα με μισθούς κωμικοτραγικούς σε εργασιακά
περιβάλλοντα ωμής εκμετάλλευσης και το χειρότερο, από τη στιγμή που υπάρχουν
άνθρωποι που γυροφέρνουν τα σκουπίδια για λίγη τροφή; Δεν είναι τίποτα παραπάνω
από ένα άπληστο κατά τα άλλα παρά-κράτος ανέχειας που του κόβεις ένα κεφάλι,
για να φυτρώσουν άλλα δύο. Το μπαλόνι της περιβόητης ανάπτυξης δε ξεφούσκωσε
απλώς, αλλά έσκασε πανηγυρικά κάνοντας εκκωφαντικό θόρυβο. Μιλάμε πλέον με
φειδώ για το παρόν, αλλά το σοβαρότερο είναι ότι δεν μπορούμε ούτε κατά διάνοια
να σχεδιάσουμε το μέλλον. Οπότε, σε ποια σιγουριά μπορούμε να στηριχτούμε και
σε ποια ελπίδα να πιστέψουμε; Κι όταν η ελπίδα χάνεται, τι απομένει;
Διαβάστε περισσότερα...