Τετάρτη 14 Μαρτίου 2018

Εθνικισμός στην Πράξη...!


Επειδή με τα λόγια χτίζονται ανώγια και κατώγια…, ας δούμε πως οι Άξιοι κάνουν τον λόγο πράξη κι ας παραδειγματιστούμε από τον 18χρονο τότε Ευαγόρα Παλληκαρίδη που πέρασε στο Πάνθεο των Ηρώων του Έθνους.

Θυμίζω την πρώτη του επαναστατική πράξη η οποία κατεγράφη σε ηλικία 15 ετών: 

Στις 2 Ιουνίου του 1953, στην Αγγλία αλλά και σε όλες τις Βρετανικές αποικίες γινόντουσαν εορτασμοί για την στέψη της Βασίλισσας της Αγγλίας Ελισάβετ Β’. Ένας τέτοιος εορτασμός ετοιμαζόταν να γίνει και στην Πάφο.
Συγκεκριμένα, στο «Ιακώβειο Γυμναστήριο», οι Άγγλοι υποστέλλουν την Ελληνική σημαία και αναρτούν την Αγγλική. 
Μια πράξη που προσβάλει και εξοργίζει τους μαθητές.
Την παραμονή της στέψης, οι μαθητές της Πάφου και οι φοιτητές του Λαπιδίου Κολεγίου συντονίζουν μια μεγάλη διαδήλωση, αιτήματα της οποίας ήταν η υποστολή της Αγγλικής σημαίας και η εκκένωση του γυμναστηρίου από τις Αγγλικές δυνάμεις, στρατιώτες δηλαδή και αστυνομικούς.

Ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης, αναρριχήθηκε στον ιστό της σημαίας του Ιακωβείου Γυμναστηρίου ,κατέβασε και ξέσκισε την Αγγλική σημαία -είχαν τοποθετήσει οι αποικιοκράτες αντικαθιστώντας την Ελληνική- επευφημούμενος από τους συμμαθητές του, μαζί με τους οποίους στην συνέχεια την καίνε.

Στις διαδηλώσεις που ακολούθησαν, το πλήθος συγκρούστηκε  σφοδρά με την αστυνομία η οποία ενισχύθηκε με Τούρκους.
Αμέσως, ο Διοικητής των Άγγλων δίνει εντολή να αποσυρθούν οι δυνάμεις από το Ιακώβειο ώστε να μην συνεχιστούν τα επεισόδια και αμαυρωθεί ο εορτασμός… 
Έτσι, η Πάφος έγινε η μόνη πόλη που δεν γιορτάστηκε η στέψη της Βασίλισσας Ελισάβετ Β’ .

Τότε οι μαθητές μέσα σε ξέφρενο ενθουσιασμό, ορμούν και διαλύουν ότι είχε να κάνει με τους εορτασμούς της στέψης ανασαίνοντας στιγμές ελευθερίας…

Ο Βαγορής συλλαμβάνεται αλλά αφήνεται ελεύθερος λόγω του νεαρού της ηλικίας…

Η φλόγα του επαναστάτη Εθνικιστή φουντώνει μέσα του και επανέρχεται προσθέτοντας χρυσές σελίδες δόξας με κορυφαία εκείνη  του απαγχονισμού του.
«Γνωρίζω ότι θα με κρεμάσετε. Εκείνο όμως το οποίον έχω να είπω, είναι τούτο. Ό,τι έκαμα το έκαμα ως Έλλην Κύπριος όστις ζητεί την Ελευθερίαν του. Τίποτα άλλο» θα πει κατάμουτρα στο δικαστήριο, πριν ο δικαστής Σω εκφωνήσει την απόφαση…
«Ο νόμος προνοεί μόνο μια ποινή. Την ποινή του θανάτου. Σε καταδικάζω εις θάνατον».

Η απόφαση  του δικαστηρίου εκτελέσθηκε τα μεσάνυχτα της 13ης προς 14ης Μαρτίου 1957, στις 12:02 ακριβώς…

Λίγες μέρες νωρίτερα, στην τελευταία του επιστολή γράφει:

«Θ’ ακολουθήσω με θάρρος τη μοίρα μου. Ίσως αυτό να ‘ναι το τελευταίο μου γράμμα. Μα πάλι δεν πειράζει. Δεν λυπάμαι για τίποτα. Ας χάσω το κάθε τι. Μια φορά κανείς πεθαίνει. Θα βαδίσω χαρούμενος στην τελευταία μου κατοικία. Τι σήμερα τι αύριο; Όλοι πεθαίνουν μια μέρα. Είναι καλό πράγμα να πεθαίνει κανείς για την Ελλάδα.  Ώρα 7:30. Η πιο όμορφη μέρα της ζωής μου. Η πιο όμορφη ώρα. Μη ρωτάτε γιατί.»


Η παρούσα σημείωση δεν αποτελεί ασφαλώς ολοκληρωμένη αναφορά στην δράση του ήρωα, πρόκειται όμως για μια «ψηφίδα» ικανή να προβληματίσει και να αποτελέσει σπίθα για κείνα που πρέπει να φουντώσουν, τα έργα κι όχι τα λόγια τα μεγάλα…


Γεώργιος Α. Βεργιάννης 




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου